unutulmayan öğretmenler

45 dakika boyunca nefes almaksızın coğrafya anlatan ve ciddi anlamda bir kere dahi dinleyemediğim bir adam vardı sağolsun efsaneler arasındadır. sınav kağıtlarını okurken bize kara haber tez duyulur u söyletirdi. bir de yeşil poşetini yanından ayırmayan trafik dersine giren almanyadan gelmiş bir öğretmenimimz vardı. sürekli almanya da yaşasak böyle olmazdı deyip dururdu. allah affetsin çok dalga geçmişliğimiz var. her zaman olay örgüsüne iyi çalışın deyip kitaptan tek harf sormayan koca yürekli dil ve anlatım öğretmenimizi de es geçemem.

hiçbirini unutmadım ulan kimse mi sevmez bir öğrenciyi yav ne yapsam batardım milletin gözüne

ilk okulda ki fen hocam. seni bulacaam olm. en sevdiği öğrensini müthiş bir şekilde ayırıyordu,kadın ayrımcılık da çığır açmıştı aq,sınıfın en çalışkan öğrencisinin çok uykusu olduğunu anlayınca derste uyutmuştu aq biz ders dinliyoduk o da hocanın karşısında uyuyodu,sesimizi çıkaramıyoduk tabi. bana yaptıklarını unutmadım birgün karşılacağız seninle aq çocu.

rafet hoca ilkokul matematik hocam. kendisi 60 küsür yaşındaydı. bizi duymazdı. bizde onu duymazdık. hayatımda daha iyi bi yere gelecekken eğitim hayatıma sıçtığını tüm kibarligimi bırakarak söyleyebilirim lisedeki matematik hocam var bir de. ayhan hoca.. canım hocam o kadar tatlı bir adamdı ki başarısız olsam bile 10 alsam bile hep uğraştı. her sınav kağıdımda ona notlar yazardım. hocam.bu sefer de iyi alamadım diye. ya da hocam eşinizle çok yakışıyorsunuz gibi, komik şeylerle de. bazen gel kağıdına bak derdi. el yazısıyla notlarıma cevap vermiş. tertemiz bir karakter inci gibi bir yazı.. canım hocam liseden mezun olduğum da bizlere bakıp gözlerinin dolduğunu gördüm kısacası hayattaki en büyük şanssızlık kötü öğretmenlere, en büyük şans da iyi öğretmenlere rastlamaktır..

hepinizin mi kötü olur birader ben aklımı başıma getirip buralara gelmemde yardımcı olan hocam arif balduk'u saygıyla anıyorum burda

nesibe hocam vardı benim birtane. sınıfa beslenme adı altında hergün ufak ufak tadımlık yemek gelirdi. ders işliyor bile olsa o beslenme kutusu sınıfa girince dersi keser, 2-3 öğrencinin hakkı olan yemeği öğretmen dolabına atardı, bazende ders ortasında utanmadan önümüzde yerdi. öğretmen dolabı adeta altın madeni gibiydi çikolatalı nesquiklerden keklere kadar her şey vardı orada. bizi yaklaştırmazdı bile. baya da değişik bir kadındı bu derste bazen uzun bir metni çıkarır, tahtaya bir tane sümüklüyü çağırıp hepsini baştan yazmasını isterdi. bütün sınıfta 40 dakika mal gibi beklerdik. o sırada ne yapardı bu kadın peki? sanki görüşümüzü engelliyormuş gibi çantasını kendine siper eder, arkasında bıyıklarını tek tek cımbızla alırdı. kötü yıllardı onlar sözlük, çok şükür büyüdük.

(bkz: ortaokul matematik öğretmeni ) kendisi benim hayata olan bakış açımı değiştirdi. öğretmenden çok bir abla oldu ama. bir çok doğrumda yanımda olmuştur beni desteklemiştir. yanlışlarımı bana doğruyu göstererek anlatmıştır. şu an bir yerlere geldiysem ilerde bir yerlerde olacaksam ortaokul matematik hocamın katkısı çok büyüktür.

yalnız eski defterler açılacak, buralar karışacak. vaziyet alın.

birinci sınıftaydık. öğretmen sınıfa geldiğinde herkes ayağa kalkmamıştı. oturanları gören öğretmen kızdı ve "ders sonuna kadar ayakta bekleyeceksiniz" dedi sinirli bir ses tonunda. en önde oturuyordum zaten şaşkınlıkla "oha, yuh" tarzı bir şeyler geveledim ağzımın içinde. öğretmen duydu tabii bir tane tokat geçirdi. çocuk aklı daha neden vurduğunu bile anlamamıştım. öğretmenimi de çok seviyordum, çok kırıldım; üzüldüm. birkaç hafta yüzüne bile bakmadım. hayatımda öğretmenimden yediğim ilk ve tek tokattı. sanırım o masum kırgınlığımı, kızaran yanaklarımı ve utancımı asla unutamayacağım.

bütün öğretmenlerimi hatırlıyorum. unutmam da. bazılarıyla aram kötü olabilir, bazılarını sevmeyebilirim ama hiçbirini unutmam, hepsine de saygı duyarım. bana bir şeyler öğretmek için karşıma çıkan insanı unutmam kendime ettiğim bir hakarettir.

ilkokul öğretmenim bayandı. allah affetsin de koca adamlar gibi döverdi. haylazlık yapardım tabi yapmasına ama çok gaddar vururdu insafsız. elinin ayasıyla ayasıyla vururdu insafsız. neyse. o kötü biri.

baş öğretmen: mustafa kemal atatürk kimsenin unutamayacağı öğretmendir.

2 sınıfta sırf çarpım tablosu ezberleyemedik diye ceza verdi . anasınifina göndermişti sınıfta kartondan meyveleri kesmiştik . çok fena kızmıştım hatta ilk küfrümü ogün etmiştim. aglıyacak gibiydim ramazan hocayı sevmiyordum . (bkz: halen çarpım tablosunu bilmiyorum)

ilkokul öğretmenim. upuzun adamdı kafamızı kaldırıp bakardık. 5 yıl babam kadar çok sevdim o adamı. hala da çok severim hala hatrını sorarım. hala konuşurum. tayinleri çıktığında ne kadar üzülmüştüm ya bizi bırakıyor diye kaç gece ağlamıştım. şimdi tekrar buralara gelmişler çok mutluyum.

hangisini unutabilirim? hâlâ küfür ediyorum tek tek.

gramer öğretmenim vardı bi tane. bi gün derste dedi ki school ne demek, herkes hocam okul işte bunu mu soruyorsunuz hehehe modunda. balık sürüsü demek hocam dedim. yaklaşık 2 dakika boyunca benim neden hep gereksiz kelimeleri bildiğime dair bir konuşma yapmıştı. hocam garip bir zevk alıyordum valla. bi de çok sevdiğim bi öğretmenim vardı, ben derste konuşunca sen bi git hava al diyordu. 3 kişi çıkıp geri gelmiyorduk.

resim hocam vardı genelevde kalp krizi geçirip ölmüştü. bizim lisenin yurt müdürü edebiyaçı sabah akşam rusça kasıp britney spears'ın fotoğraflarıyla yatıp kalkardı. o pcde neler gördü bu gözler.

lise 2'de bir dil anlatımcımız vardı. kısa boylu, bakımlı, birikimli, gençliğinin baharında zıpkın bir delikanlıydı. bir de onunla akran bir coğrafyacımız vardı. o da güzel, sinsi, zayıf ve alımlı bir kadındı. o görüntü aklımdan gitmiyor.. bir kış günüydü. karanlığın erkenden çöktüğü zamanlar. okul dağılmaya başlamış, inatçı bir yağmur yağıyordu. tayfaca okuldan çıktık, okulun hemen önündeki 200 metrelik hafif yokuşu inip caddeye çıkmak için harekete geçtik. 10 metre önümüzde bu yukarıda bahsettiğim iki hoca yürüyor. -zaten bunlar cilveleşiyorlardı.- adamın boyu 170 falan. kadının boyu da aşağı yukarı 175. kadın hocamız, bizim delikanlıdan uzun yani. topuklu ayakkabıyı da hesaba katarsak fark daha da açılıyor.. o görüntü aklımdan gitmiyor.. bizde tabii kaban, mont, bere falan var. artist artist yürüyoruz yağmurun altında. hocalar öyle mi? kaban + eldiven şeklinde hepsi. sanırsın cia'de çalışıyorlar amk. az biraz yol almadık ki, centilmen hocamız öğretmen çantasından çük kadar bir şemsiye çıkarttı. hani basıyorsun, uzuyor, açılıyor.. bastı, uzadı, açıldı. ama o da ne? açılmasa daha iyiydi. şemsiye öyle bir şemsiye ki, tek başına çok rahat kullanırsın. ama iki kişi kullanamazsın. hem küçük, hem kısa. o görüntü aklımdan gitmiyor.. imkan yok o şemsiyeyi iki kişinin kullanmasının. ee bizim hoca onu çantasından çıkarttı, kullanmamak olmaz artık. tek kişilik göt kadar şemsiyeyi iki kişi kullanmaya çalıştılar amk. daha doğrusu bizim küçük enişte buna uğraştı. ama boyu da kısa.. hem genişlik olarak şemsiye yetmedi ikisine, hem de bizim dilcinin boyu yetmedi şemsiyeyi diğer hocanın tepesinde tutmaya hdjasdhsjdha adam en son parmak ucunda ve şemsiyeyi tutan kolu dümdüz olacak vaziyette şu yürüyüşü yapıyordu; link yine de kar etmiyordu, şemsiye diğer hocanın kafasına çarpıyordu. senkronize yürüselerdi belki bu dediğim olmazdı ama onu da yapamadılar dhjasdhasjdh ben bu tabloyu görünce bir kahkaha attım, bir kahkaha attım... hocaların ikisi de dönüp bana baktı, yüzlerine karşı hababam sınıfı'ndaki bacaksız gibi kahkaha atmaya devam ettim hdjashdja aklımda türlü türlü plan var, işte gülüşümü sözde arkadaşımın yaptığı bir şakaya yönlendirmek falan. ama kontrolü kaybettim, gülmekten ölecektim o an. sonra tabii bu iki hoca tüm sene benimle uğraştı ama ellerinden bir şey gelmedi. hata ettiler. öğretmenler odasında beni çekiştirmişler. tüm hocalar da beni sever. her derse gelen hoca sordu bu iki hoca sana neden gıcık diye, ben de anlattım. tüm okul daha çok öğrendi amk olayını dhajsdhjashd

bizim matematikçi vardı bir tane sürekli tükürürdü. tahtaya kaldırır, ben soruyu çözemeyince de "puh senden adam olmaz" der yine tükürürdü. bunun yüzünden bir gün kafama bim poşeti geçirip öyle gelmiştim. bunu okuyorsan hocam sana bir şey söylemek istiyorum. "puh adam olamazsın" demiştiniz bana. şimdi büyüdüm. gerçekten de adam olamadım. tebrik ederim insan sarrafıymışsınız hocam. tükürük bezlerinize selam ederim

lisedeki matematik öğretmenim. çok güzel çıkışları olurdu adamın, en yakın arkadaşımla sevmezdik o yüzden gizli gizli gülerdik. bi kere bi şey oldu dedi ki ohoo bunlar ne ki, fındık fıstık çerez bunlar. sınav kağıtlarını dağıtırdı, tutup havaya saçardı. herkes yerden birininki alıp sahibine verirdi. çakal en yakın arkadaşım ve ben de sevdiğimiz çocuklarının kağıdını arardık. kağıtları havaya atıp bizde her şey şeffaf der otururdu.

İlkokulda ki edebiyat öğretmenim. Biliyorum ilkokulda edebiyat dersi yok ama adam türkçeci olmaktan ileri gidiyor, hepimize edebiyatı aşılıyordu. Franz Kafka, Cemal Süreya, Nazım Hikmet, Gogol, Tolstoy, Dostoyevski ve daha niceleri... hepsini öğreten, öğretmekle kalmayıp sevdiren adam. Sayılarının kadroda artması dileğimle...

Almanca öğretmenim lise hayatımı değiştirmişti. Berbat arkadaşlıklarımdan kopup daha sağlıklı bir yaşam sürmemi sağladı iyi ki var.

İlkokul öğretmenim. Allah uzun uzun ömürler versin. Versin ki sürünsün pezevengin çocu. Tarafından, evet tarafından, gördüğüm fiziki ve psikolojik şiddetin haddi hesabı yok. Belki bir heidegger, belki bir cioran, belki bir bernhard olacaktım. O eğitim, öğretim düşmanı öğretmen kılıklı soysuz yüzünden olamadım. (Böyle de atarım üstümden bütün sorumluluğu) Neden mi? Sebeplerinden 1(bir) tanesi: 4. sınıftayız. Sınıf başkanlığı seçimlerinde yaptığı ağır ibnelik sonucu (benim karşımdaki adaya açık oy kullandı. Bu hikayeyi de yazacağım bi ara.) başkan değil, yardımcısı olmuşum. Polis haftası etkinliği var ve sınıf mevcudu herkesin götürülemeyeceği kadar kalabalık. Bu, mezun olduğu okulun inşaatında kullanilan kiremitin satıcısını siktiğim kimlerin gideceğine karar vermek adına kura çekmeye başladı. Bir torbaya 'evet' ve 'hayır' yazdığı kağıtları attı, numaraya göre çağırıyor, evet çıkanı götürecek. Tamamen şansa kalmış işimiz. Bu kardeşinizin de herhangi bir olayda işi şansa kalmışsa o olay, onun aleyhine olacak şekilde şekillenir, hiç istisnası olmadı bu yaşıma kadar. Köpek gibi dua ediyorum içimden gidebileyim diye. Deliler gibi istiyorum, yok böyle bir istek, sanki hayatım buna bağlı. Hayır çıkarsa oturup ağlayacam eminim. Kendimi "aman oğlum, sakın ağlama öyle bir şey olursa." diye telkin etmeye çalışıyorum. Ellerim zaten titriyor heyecandan, sıra yaklaştıkça ayaklarım da titremeye başladı. Ve büyük an: "521" Öğretmen masasına ayaklarımın üzerinde değil, havada süzülerek gittiğime eminim zira ayaklarımın beni kaldırması imkansızdı o an. Elimi torbaya attım, kağıdı çektim, katlarını açtım. Tiri riri ririiim... "hayır." Allah'ım dünya başıma yıkıldı, gözlerim dolu dolu, lanet olsun böyle hayata. Yine süzülerek sırama geçtim. Ağlamamak için dudaklarımı ısırıyorum. Öylece kaldım, canim arkadaşlarım da ben bu kadar üzüldüm diye üzülüyor. "Evet" çıkan benim üzüntümden sevincini göstermiyor. Her neyse kimin gidip gitmeyeceği belli oldu. Sınıf başkanı da ben (yardımcı. Öyle gülme, güzel sıfat.) de gitmiyoruz. Öğretmen ikimizi çağırdı: "Bakın, siz başkansınız. Sınıfın sorumluluğu sizde." gibisinden bir nutuk atıyor ama benim umurumda değil istiyom istiyom istiyom işte. O anda evet çıkanlardan bir tanesi yanımıza yaklaştı ve dedi ki "Öğretmenim, ben gitmek istemiyorum. Zyf çok istiyor benim yerime onu götürün." "Nasıl yani?" "Basbayağı öğretmenim, zyf'i götürün." Ben şok, ben iptal. Yine havaya yükseliyorum ama mutluluktan. Yine gözlerim dolu dolu ama mutluluktan. Allah'ım gidiyorum. Ben istiyorum, o istemiyor, onu götür diyor. Uçan Sabri gibi taklalar atmamak için kendimi tutuyorum, suratımda aptal bir gülümseme. Derken... öğretmen dedi ki "Eeeh, sizinle mi uğraşacağım be!" tuttu sınıf başkanının kolundan (bakın benim değil sınıf başkanının) "Gel buraya." dedi. Döndü beni degil zyf'i götürün diyen arkadaşa "sen kal, zyf'e yardım et sınıfta." dedi. Ben demin helyumlu balon gibi ne kadar yükselinebilirse yükselmiştim ya? Hıh tam oradan yere bir çakıldım ki... Ya Allah! Tuttu başkanın elinden götürdü ben de kaldım öyle. Ben öğretmenin arkasından kapıya bakıyorum, küçücük çocuklar ceset görmüş gibi bana bakıyor. Elden bir şey de gelmez, kaldık orada. Etkinliğe gidenlere de polis kıyafetleri giydirmişler, fotoğraflar çektirmişler. Ellerinde fotoğraflarla döndüklerini görünce bir de buna ekstra üzüldüm. Öğretmen de hiçbir açıklama yapmaya gerek duymadı. Devam ettik hayatımıza. Geçenlerde tesadüfen bir tane öğrencisine denk geldim. Hâlâ görev yapıyormuş insan artığı. Velhasıl kelam. Allah gani gani belanı versin öğretmenim. Piç.

Lise'deki Geometri öğretmenlerim. ilk ikisi katıksız orospu çocuklarıydı. 1. si, amına koyduğum kel götleğiydi. 2. si, badem bıyıklı, yarak suratlı, sik kırığının tekiydi. Son hocam ise... Tam bir dünya tatlısıydı. 1.90 boya, 140 kiloya sahipti. Doğum gününde hediye olarak eşşek kadar bir karpuz götürmüştüm, hepsini yemişti. Onun sayesinde geometri duayeni olduğumu öğrenmiştim. Ayrıca çok zeki bir adamdı. Bazen beraber soru tartışırdık. Hehehehe.

(#2402981) şuradaki yaşar hoca. her hafta bir kez why god why ve beni yanına çağırırdı ve şunu derdi. y: kızlar şimdi, size çok mühim bir iş vereceğim. bunu anca yapsa yapsa siz yaparsınız. w: dinliyoruz hocam. y: gezi düzenliyoruz, organizasyon sizde. m: aa hocam nereye? y: umreye götürcem hepinizi. sonra bizle taşak geçtiğini anlardık. mutlaka her derste de dersi kaynatmak için, bi yerlerden fiyat almış gibi why god why'la dersi bölerdik. bi kere müdür yardımcısının yanında hocam umre işi ne zaman demiştim hajahsjshajaah. müdür yardımcısının wtf bakışını görmeniz lazımdı, yaşar hocayı garipsemeyi bırakmışlardı. bi süre sonra bize de alıştılar, evimden çok sevdim o okulu ve içindekileri de.

Şunu fark ettim hiç bi öğretmenimi unutamıyorum hepsinin hatırlanacak bi yanı var. Bunlar iyi de olabilir kötü de ama var yani

bir ingilizce öğretmenim vardı ortaokulda, ismi Saadet idi. adıyla gelirdi resmen. dersi sevdiren, okulu sevdiren, öğretmenliğe özendiren hanım hanımcık bir kadındı. hakikaten çok tatlı bir öğretmendi çok uzun yıllar aradım sosyal medyada teşekkür etmek için, fakat hiç denk gelmedim. buralardaysanız sevgili hocam, ben dersinizde en ön sıraya oturmak için kavga eden, blok ders yapalım diye ağlayan ve ders boyu su içmeyi unutan, tüm hafta cuma son ikiyi bekleyen öğrencinizim. size ve emeklerinize çok teşekkür ederim. öğretmen olamadım. hakkınızı ödeyemem.

ilk ingilizce öğretmenim. beni bambaşka bir dünya ile tanıştırdı, ingilizceye aşık etti. bugün yıllar sonra ilk defa kendisi ile konuştum, 4. sınıftan sonra okuldan ayrılmıştı. ulaşamadım da, sosyal medya hesabım da birkaç ay öncesine kadar yoktu. okuluna gideyim dedim o da olmadı. ama sonunda ulaştım bir tanecik teacherıma. güzelce öğretmenler gününü kutladım ve beni hatırladı. kaç yıl geçmiş üstünden, seni hatırlamaz olur muyum sulukcum dedi. numaramı aldı yarın beni arayacakmış, heyecanla bekliyorum.

aradan kaç yıl geçerse geçsin hatırlanan ve hatırlayan öğretmenlerdir. bugün konuştuk kendisiyle. liseden mezun oldum olalı da pek koparmadık bağları. "istanbul' a geldim ama seni geçiştirmek istemediğim için aramadım ama senin için ayrıca geleceğim, yerin ben de başka" dedi. mezun edişinin 18 sene sonrasında bu cümleleri söylemesi... ki bilirim, gelirim derse de gelir kendisi. iyi ki...

İlkokul sınıf öğretmenim. Önce abimi okuttu sonra bizi okuttu şimdi de kuzenlerimi okutuyor, şu yaşıma kadar geldim hala daha aynı yerde.

5.sınıfa kadar her sene öğretmen değiştirmiştik. 1. Sınıf öğretmenim Ufuk Almış’ı hiç unutamıyorum. Hala gözümün önünde yüzü. Çok severdim. 2.sınıf öğretmenimi hatırlamıyorum bile. 3.sınıf öğretmenim canım Esra hocam. Geçen gün instagramda aradım ama bulamadım. Başka bir ilkokul arkadaşım facebook’unu bulmuş. Facebook kullanmadığım için mesaj atamadım ama instagram açarsa mutlaka yazacağım :) 4.sınıf öğretmenim Ahmet Hoca. Çok değişik bir adamdı. Dönemin yarısında bırakıp gitmişti, sürgün edildi diye laflar çıkmıştı abshsh Vee son olarak 5.sınıf öğretmenim Muzaffer Bilge. Pamuk gibiydi. Onu da çok severdim. Bu süreden sonra hayatıma giren hiçbir hocayı sevemedim. Sadece lise yıllarımda Züleyha Hoca vardı, resim hocamız. Disiplin kurulundaydı ve beni çok seviyordu. Okulda sevdiği öğrenci sayısı 20’yi geçmezdi :d Sanırım onu da beni sevdiği için sevmiştim.

1. sınıf öğretmenim. kendisine o kadar çok alışmıştım ki sene sonunda tayini çıkınca hüngür hüngür ağlamıştım. üniversiteye geçince resmen birden aklıma geldi ve aramaya başladım. aradıım taradım bulamadım. uzun uğraşlar sonunda bulup okuluna gittim, benim kim olduğunu duyunca pıt diye ağlayıp sarılmıştık sıkı sıkı. o gün bugündür vakit buldukça ziyaret eder, onun yerinin çok başka olduğunu hissettiririm kendisine. hatta ilk görüştüğümüzde bana "yetiştirdiğim öğrencilerimden kimse beni ziyaret etmemişti, çok değerli hissettirdin" demişti..

(#2357306) . Kendisi gerçek bir sanatçı. Mükemmel bir insan. Onun öğrencisi olduğum için şanslıyım.

ortaokul matematik hocam. bizim sıraya dönerek sizden bir şey olmaz demişti. ileri görüşlü adammış. olamadık amk.

üniversitenin ilk günü, zorunlu ingilizce dersi ve çok güzel bir kadın hoca. nedense o anı hiç unutamıyorum ama unutamadığım şey aslında hocamın çok güçlü bir kadın olmasıydı. ilkokula başladığı ilk gün eve geldiğinde babasını kaybetmiş. daha doğrusu ona bu haberi vermek için okuldan gelmesini beklemişler. sonraki günlerde de okula gittiğinde hep annesinin öleceğini düşünürmüş. uzun bir süre okul ile ilişkisi çok kaygılı, sanrılı bir süreç olarak ilerlemiş. okuldan atılmak, eğitime ara vermek gibi durumlar da yaşamış. bunları 7 yaşında bir çocuğun yaşayıp daha sonra iyi bir eğitimle akademisyen olması, o gün karşımızda azimle durması beni çok etkilemişti.

Kizir seni asla unutmayacağım. Kalbimin zahibi.

Ortaokulda yakışıklı mı yakışıklı,pamuk seker gibi bir hocam vardı. Seneler gecti görüsmeyeli. Geçen aylarda çalıstıgım yere gelmisti. Kendisini sadece arkadan görüp peşinden koştum. Koştuğuma da değdi oymuş.. Hal hatır muhabbetinden sonra numarasını verdi canım adam. Onca sene geçti ben büyüdüm ama o hiç değismemisti.

kazım yılancı: sınıf öğretmenimizdi, merdo derdi, derdo derdi, yan gel yat osman derdi, elinde büyüdüm. beşir hoca: din hocamızdı ve aynı zamanda satranç hocamızdı. cezalandırma biçimi; favori saçtan tutup yukarıya çekmek. umarım bu entry'i okurlar

Lisedeki edebiyat hocam... anlatılmaz yaşanır biriydi. Uzun uzun anlatsam yaptıklarını şaşar kalırsınız da neyse ben tekrar hatırlamak istemiyorum olanları. Kendisinden nefret etmem gerekiyor (ediyorum da aslında) çünkü ömrümüzü yedi ama onu sanırım yine de sevmeyi bırakamayacağım ve bu yüzden kendime çok kızıyorum. Bizim dönemden kimse onu unutmaz bundan çok eminim. Merak ediyorum acaba şimdi kimlere hayatı zindan ediyor psikopat adam (psikopat olduğuna da eminim ayrıca)

Birinci sınıf hocam; ayrım yapardı öğretmen çocuklarına,doktor çocuklarına ya da avukat çocuklarına başkaydı daha tolere edebiliyordu çoğu şeyi o zamanlar bunu fark etmezdim ama daha sonraları ya da şimdilerde insan fark ediyor ne yazık diyorum ne yazık ilk öğretmenim böyle biriydi .

İlkokul öğretmenim.. ilk yıl başka bir öğretmen okutmuştu bizi. Asabi, sinirli tuhaf bir kadındı. Sonraki yıl öğretmen değişti hem de erkek öğretmenmiş dediler. Tabi biz korktuk erkek öğretmense kesin daha sinirlidir, sevimsizdir diye. Okulun ilk günü koşarken düştüm dizlerim kanadı. Beni bir korku aldı eyvah dedim işte şimdi ayvayı yedin, düştün diye azarlayacak seni. Ama öğretmenimin merdivenlerden koşarak inişini hatırlıyorum gözlerinde korku, merhamet vardı. Canım yandı mı, bir şey oldu mu diye telaşlanmış. Hemen beni yatıştırdı, korkularımı, canımın acısını unutturdu. İyi vardı, iyi ki var. Şimdi ben de öğretmen olacağım öğretmenim, sizin izinizden gitmek umuduyla..

Sınıf öğretmenim. Ben de bir öğretmenim ve onun bizlere yaşattıklarını hatırladıkça, nasıl bir öğretmen olmamam gerektiğine dair kendime söz verdim. Öğrenci ayrımı yapan, hediye adı altında rüşvet almaya bayılan, pedagojiden zerre anlamayan o öğretmen müsveddesini nefretle hatırlıyorum.

Lise 1. deyiz kadın bir edebiyat hocamız vardı, derslerde masaya otururdu sanki iskelenin kenarında oturup ayaklarınıda suya sokmuş gibi, sinirlenince de ayakkabısını fırlatırdı.

İlkokul öğretmenim, kendisinin bende emeği çoktur. Yaşıtlarımdan geri kalmayayım diye çok uğraştı, evimize kadar gelir ders anlatırdı, yaşıyorsa eğer Allah uzun ömür versin :)

Bana yararı dokunan hiçbir öğretmen hatırlamıyorum.Kim girdiyse dersime anlatıp çıktı

8. sınıfta dershaneye gidiyordum, inkılap tarihi hocamız vardı Gökhan Hoca, gencecik adamdı ve çok kafa dengiydi. Onun gibi abim olsun isterdim, keşke her öğretmen onun gibi olabilse. Bunca yıllık öğrenciyim kendisinden sonra da onlarca hoca gördüm ama onun kadar kralını görmedim. Bana tarihi sevdiren adam gibi adam. Ama gerçekten içini paramparça eden de hayatım boyunca bir daha onun dersine giremeyecek olmamdır...

ortaokuldaki ingilizce öğretmenim. çok destek oluyordu bana sağolsun. bi gün dersimize gelmemişti tabii çok meraklanmıştım asla dersini kaçırmazdı. okul çıkışı gittim evine. kanser olduğunu öğrendim. ağlaya ağlaya eve gelmiştim. atlatamadı maalesef. bi de ilkokul öğretmenim kaç yaşına geldim hâlâ adama duyduğum nefret sönmedi içimde. teyzeme aşıktı teyzem de reddettiği için çok çektirmişti bana aq salağı. umarım bi gün karşılaşırım evire çevire döverim kendisini.

(bkz: şenay aybüke yalçın) (bkz: necmettin yılmaz) (bkz: neşe alten) (bkz: hüseyin aydemir) (bkz: mustafa çağlar) (bkz: mustafa kaynarca) (bkz: ali ihsan çetinkaya) (bkz: buminhan temizkan) (bkz: rüstem şen) (bkz: metin kaynar) ve daha niceleri… (bkz: pkk bir terör örgütüdür) tunceli pkk katliamı mardin pkk katliamı şehitlerimiz, öğretmenlerimiz; vatan size minnettardır!

2.sinifta hiçbir şey yapmadığım halde beni sevmeyen arkadaşlarımın gazıyla kulağımı çeken it karı

"Hak yiyen köpektir hakkını yedirtende köpektir" diyen 9. sınıfta ki saygıdeğer tarih hocam.